De aasgieren van Delhi.

De aasgieren. Ik vond het wel een pakkende titel. Al op de eerste dag viel het op. New Delhi is een zeer drukke stad. Op elk trottoir heb je mensen. Ze wonen er, slapen er, werken er, bedelen er.
Ook het luchtruim van Delhi is druk bezaaid, niet met mensen maar met vogels. Overal zie je gieren en roofvogels circuleren boven het luchtruim, op zoek naar aas. Ik kon me voorstellen dat Delhi heel wat te bieden had voor deze aaseters. Afval en puin domineren vaker het beeld.
Vandaag was het dag twee in India. We stonden op en deden onze eerste gezondheid check. Elke dag zou er wel iemand van de reis ziek worden. Dat was normaal, Dit is India.
Na ons hoofddoek aan te doen, liepen we langzaam naar onze privé eetruimte. Eenmaal daar aangekomen, werd er kort de nieuwe dagplanning besproken. Gisteren hadden we helaas wat tijd verloren dus enkele dingen van de planning zouden niet kunnen doorgaan. Ik hoopte al niet dat we het museum zouden moeten overslaan.
Vaak was alles afhankelijk van de aankomst van onze bus. Delhi is drukte, ook het verkeer.
Eenmaal weer op de bus, vertrokken we naar de grote vrijdagsmoskee van Delhi. Dit was een gigantisch groot complex. We hadden even tijd om met onze Indische reisgenoten te praten. Twee meisjes vielen op omdat ze veel vragen hadden. Hun namen waren Rakhi en Amandeep. Het waren twee jonge enthousiaste Indische meisjes met heel, heel veel vragen! Wie ben je? Wat studeer je? wat zijn je hobby's? Kortom, deze rit ging snel.
Naast de twee enthousiaste jonge dames, was er ook Swati. Een iets rustiger Sikh meisje dat ons nog langer zou vergezellen deze reis. Samen met dr. Gurdeep. Een oudere dame en tevens ook professor. Zij zou onze gids zijn in Delhi en in Amritsar.
Er waren ook enkele heren mee. De meest spraakzamen waren Jagpreet Singh en Asim Khan. Deze twee waren elkaars compleet tegenovergestelde hoewel ze beiden sikhs waren.
Jagpreet droeg een tulband. Asim een zonnebril. Jagpreet was geïnteresseerd in godsdiensten en liturgie. Asim in meisjes. Met iedereen samen was het een zeer amusante groep.
We kwamen aan in de Jama Masjid of de vrijdagsmoskee. Deze stond vlak naast het befaamde rode fort van Delhi. Allemaal creaties van de Moghul keizers. We spreken over de 17de eeuw.
Deze roemrijke illustere keizers, zijn een beetje de Franse Bourbon koningen van Delhi.
Een oefening in nederigheid is hier gewenst. Wij omhooggevallen Europeanen waren in de 17de eeuw niets, vergeleken met de vele andere beschavingen buiten Europa.
De absolutistische koningen uit Groot-Brittanië, Frankrijk, Pruisen en Oostenrijk waren nooit opgewassen geweest tegen de grootmachten uit het Oosten. Daarmee kun je in één adem het Ottomaanse rijk, het Iraanse Sawafidenrijk en de Indische Moghuls noemen.
De Jama Masjid werd gebouwd door Sjah Sjahan. De Moghul keizer met verspilzucht en gigantische bouwprojecten. Zo is ook de wereldberoemde Taj Mahal onder zijn bewind gemaakt.

Het moskee complex voelde al direct gigantisch aan. Op een drukke verkeersweg werden de bussen geparkeerd. We liepen vervolgens een trappetje op richting de moskee. Opeens duiken de grote koepel en minaretten op tussen de verschillende krotwoningen. De mannen mochten snel het complex binnen. De vrouwen moesten zich eerst zedelijk kleden, tot grote pret van de mannen.
Hierna kregen we een korte sessie van Chaima over het gebruik van islamitische gebedsruimtes. Midden in het complex staat een basin waar iedere bezoeker zijn handen en voeten moet wassen. De grond van de moskee is immers heilig. Vervolgens wees Chaima ons op de verschillende plekken waar de gelovige plaats kan nemen om vervolgens deel te nemen aan het gebed.
Enkele prachtige groepsfoto's werden getrokken. Daarna konden enkelingen één van de minaretten beklimmen om vervolgens te genieten van het uitzicht. Het uitzicht vanuit zo'n minaret was prachtig. Helaas heeft Delhi heel veel smog in de lucht. Echt veel viel er dus niet te zien. Bovendien waaide het enorm hard.

Na het bezoek van de moskee, was het tijd voor een wandeling richting het Jain dierenziekenhuis.
Het was een fascinerende tocht. Het is algemeen moeilijk om aan de de drukte van Delhi gewend te raken. Toch was het straatbeeld boeiend. De verschillende mensen die op straat leven. De handelaren die hun groentewaar aan elke voorbijganger proberen te verkopen. Op een gegeven moment kwamen aan bij een vreemd gebouw. Het leek meer op een toren. Het was het Jain dierenziekenhuis. De professor had ons voorhand gewaarschuwd voor deze plek. We zouden best onze kritische westerse bril moeten afnemen. De dieren die hier werden verzorgd, zaten in lelijke kooien. Voor de jains was het gebaar om dieren te helpen belangrijker dan de juiste verzorging toe te passen.
Op deze reis zouden we wel vaker geconfronteerd worden met de vele tegenstrijdigheden die India rijk is.
De Jains is een iet kleinere religie in India. Centraal staat de Ahimsa of geweldloosheid. Een echte Jain moet geweldloos zijn tegenover alles in de natuur, inclusief de fauna. Vandaar dat het deugdelijk is om voor dieren te zorgen. Veel Jain tempels in India hebben dus kleine dierenziekenhuizen.
De Jains in India zijn een geval apart. Veel gebruiken en handelingen van de Jains komen overeen met de Boeddhisten. Hun stichter heet echter Mahavira. Ook is er geen godheid in het Jainisme. Alles lijkt eeuwig te zijn, de wereld, het leven. De tijd zien niet als liniear maar als een cyclus. Voor de Jains zijn het momenteel de mindere tijden van de cyclus. Het is dus belangrijk om vooral goed te leven, goeie punten of karma te sprokkelen. Sommige oude Jains kunnen dat doen door al vastend te gaan sterven. Een praktijk die bij wet voorboden is in India maar in bepaalde gebieden slecht wordt gecontroleerd. Binnen de Jains zijn er twee soorten priestergroeperingen. De Svetambara zijn vaak in het wit gekleed. Hier zitten ook vrouwen bij. Bekend is het beeld van de vrouwelijke Svetambara met mondmaskers. Dit om zo zeker geen vliegen in te slikken of om te spuwen op het heilige marmer van de tempels. De Digambara priesters zijn weer uitsluitend mannen, deze zijn zoals zij zelf zeggen "naakt gekleed". Enkel het adamkostuum want het hebben van bezit, is verwerpelijk.
Over deze bizarre religie later meer.

Na het bezoek was het tijd om terug in de bus te stappen. Voormiddag stond de focus op islam, namiddag op Hindoeïsme. Onze Indische gidsen wilde ons immers enkele verschillende hindoe tempels laten zien.
In India heb je zowel de druk bezochte kleine hindoe tempels als de grote tempelcomplexen.
Als eerste was het tijd om zo een tempelcomplex te bezoeken. We reden dus naar het Laxminarayan tempelcomplex. Een soort van pantheon voor de verschillende Indische goden. Althans dat dachten we. Bij aankomst werden we meteen van ons eerste vooroordeel afgeholpen. hindoes geloven NIET in verschillende goden. Het zijn allemaal verschillende vormen, manifestaties van die ene enkele godheid.
Toch was het bizar om naar zo een tempel te kijken met de verschillende beeldjes. Shiva en Vishnu die om te pas afgebeeld zijn aan de muren. Wat verder vreeemd aan voelde was de grootte van het complex. Overal waren wel gebedsruimtes en nissen. Tussendoor waren de meeste kamers ook verbonden met bruggen. Het leek meer op een sprookjeskasteel uit de Efteling dan een religieus gebouw. Ook onze Indische gidsen hadden moeite om ons van uitleg te voorzien. Misschien kwam het omdat zij eigenlijk sikhs zijn en dus een ander geloof hanteren.
Het gigantische Laxminarayan complex werd kort na de onafhankelijkheid gebouwd door een rijke familie uit Varanasi. Zo zijn er in India meerdere tempelcomplexen, gebouwd door deze opdrachtgevers. Naast Shiva, Vishnu en de apengod Hanuman, viel ook de Boeddha als één van de vele relièf beeldjes op. Het lijkt erop dat Boeddha langzaam zijn plaats gekregen heeft als één van de vele manifestaties van de godheid. Het is op deze manier dat de nationalistische hindoes van India het oud boeddhistisch verleden van het land willen gedogen.
Na het bezoeken van de tempel, gingen we gezamenlijk naar de tuin achter het complex. Daar trokken we nog een mooie groepsfoto op een rots. Het was voor ons nog altijd bizar. Het idee dat wij in India waren. Zeker na het bezoeken van deze tempel. Ik sprak met Dorien hierover en vertelde dat het leek alsof ik mijn innerlijke oriëntatie kwijt was. Alsof ik niet kon vatten dat ik zover weg was van huis.
Na deze bijzondere ervaring namen we de bus om vervolgens naar een veel kleinere tempel te gaan. In de reusachtige Laxminarayan tempel was geen kat. De kleinere tempel, gewijd, aan apengod Hanuman werd echter druk bezocht.
Dit was de eerste tempel waar we aan de ingang de fameuze belletjes zagen. Elke bezoeker moet eerst aan de bel trekken. Alsof je ze aan God toont dat je zijn heiligdom betreed. Hanuman is trouwens een zeer bijzondere verschijning van God. Een soort van apengod achtige verschijning. Het deed een beetje denken aan één van de typische Egyptische goden.
Het was een kort bezoek aangezien deze tempel veel kleiner is. Naast de tempel was ook de omgeving bijzonder interessant. We leken nu in een veel moderner Delhi te zijn beland. Dit was het drukke Conaught Place. Achter de tempel doken hoge kantoorflats op. In het straatbeeld zag je vooral jonge groepen van mensen. De grote sikhs vielen op, hoe zo trots met hun tulbanden op straat paradeerden. Vaak hand in hand met een vriendin. Ik vroeg me af waar zij naartoe zouden gaan. Winkelen? Of nog op zoek naar een gezellige plek voor het avondeten.
De professor gaf ons de keuze om nog even rond te neuzen in New Delhi of om eerder door te gaan naar ons inmiddels vertrouwde klooster. De meerderheid koos tot mijn grote ergernis voor het laatste.
Toen besefte ik dat het niet niets is om met een grote groep te reizen. Liefst had ik in mijn eentje ook nog deze kant van Delhi ontdekt maar veel van de reisgenoten waren wat verschrokken van de cultuurshock die de stad hun gaf. Zeker de tocht van gisteren naar het Soefi heiligdom was hun niet zo positief bevallen. De drukte, armoede en vooral ook de starende blikken van mensen had de groep een klein beetje schrik aangejaagd.
Voor de we terug gingen naar de Gurdewara, was het tijd om nog iets naar binnen te spelen voor het avondeten. Dat deden we in een soort van Indische lunch garden. Het was een vrij grote eetruimte. De meeste mensen waaronder ik namen de Veg Thali, in de hoop geen diarree hier later van te krijgen. We hadden na het eten een kort vrij moment. Ik vond even mijn tijd om weer te stil te staan bij het idee om in India te zijn. Dit kon ik doen in de hal buiten het restaurant. De plek deed me een beetje denken aan een shopping center. Met hier en daar paar grote struiken en bomen en een vreemd kunstzinnig afdak.
Ik Keek naar de Indische jongeren die daar met vrienden hadden afgesproken. Nieuwsgierig vroeg ik mij af hoe hun leven er uit zou zien.
Voor we uitstapten in de Gurdewara hadden we even de tijd de kathedraal van Delhi te bewonderen. Vreemd genoeg heb je zelfs in dit land kathedralen hoewel ze snel meer kitch zijn dan de typische middeleeuwse kathedralen in West-Europa.
Bijzonder was het om de eucharistieviering in een Indische taal te horen. Toch bizar hoe deze godsdienst ook ooit hier is geraakt.

In de Gurdewara was het weer druk. Het was namelijk de verjaardag van Gobindh Sing. één van de laatste guru's van het Sikhisme. We kregen weer een rondleiding van het complex om vervolgens rustig naar onze kamers te begeven. Ook op deze avond hadden we het zelfde avondritueel. De professor ging kaarten met enkele studenten en de rest speelde een alternatief spel. Ook Swati en Professor Daisy kwamen even gedag zeggen. Heel even probeerde ik de ukulele uit. Er werd daarna Jungle speed gespeeld. Een spel waar Jolina verrassend snel mee was. Uiteindelijk was het bedtijd en werd er van ons vriendelijk verzocht om naar de kamers te begeven.